ΠΑΡΑΛΛΗΛΗ ΠΑΙΔΕΙΑ
Β’ ΚΥΚΛΟΣ ΔΙΑΓΩΝΙΣΜΑΤΩΝ
ΑΠΑΝΤΗΣΕΙΣ ΔΙΑΓΩΝΙΣΜΑΤΟΣ
Α. Η αρθρογράφος, με αφορμή σχετικές συζητήσεις εκπαιδευτικών, αναφέρεται στο βασικό στόχο τής εκπαίδευσης που είναι η κοινωνική ανάπτυξη της προσωπικότητας του μαθητή. Τονίζει ότι εκπαίδευση πρέπει να αποτελεί αντίβαρο στην γοητεία που ασκούν τα σύγχρονα μέσα επικοινωνίας. Ωστόσο, η καθημερινή εκπαιδευτική πρακτική με την έμφαση που αποδίδει στις εξετάσεις υπονομεύει αυτό το ιδεώδες, με αποτέλεσμα να γεννά την αδιαφορία και την εσωστρέφεια στους μαθητές. Παραθέτοντας την απογοήτευση μια μαθήτριας, επισημαίνει ότι ο σημερινός εκπαιδευτικός αδυνατεί να προσεγγίσει συναισθηματικά τα παιδιά. Γι’ αυτό και διαπιστώνει την ανάγκη της εισαγωγής του θεσμού του σχολικού συμβούλου που θα συμβάλλει στην ψυχολογική υποστήριξη του μαθητή και στη σωστή καθοδήγηση του δασκάλου. Με αυτό τον τρόπο συμπεραίνει ότι θα προληφθούν φαινόμενα αντικοινωνικής συμπεριφοράς, τα οποία μόνο η διδακτική εμπειρία ήταν αδύνατο να επιλύσει. (128 λέξεις)
Β1. Η εκπαιδευτική διαδικασία οφείλει να συνεγείρει συναισθηματικά τους μαθητές. Δεν πρέπει να αποτελεί μόνο μια μέθοδο μετάδοσης και αναπαραγωγής τυποποιημένων γνώσεων, που μοναδικό σκοπό έχει την επιτυχία στις εξετάσεις. Θα πρέπει να προσεγγίζει όλες τις πλευρές της προσωπικότητας των μαθητών και να δημιουργεί το γνήσιο ενδιαφέρον για τη γνώση, έτσι ώστε αυτή να μην γίνεται καταναγκασμός, αλλά δημιουργικότητα, αυτενέργεια και πρωτοτυπία, με στόχο την ολόπλευρη ανάπτυξη της προσωπικότητας των παιδιών. Αυτή είναι και η μεγαλύτερη ευθύνη που έχει ένας εκπαιδευτικός έναντι της νέας γενιάς σήμερα. (85 λέξεις)
Β2. Χαρακτηριστικά άρθρου:
- δημοσιογραφικός τίτλος, με χρήση σημείων στίξης ως έμμεσο σχόλιο
- αφορμή ένα επίκαιρο περιστατικό (συναντήσεις δασκάλων μέσης εκπαίδευσης)
Κοινά στοιχεία με το αποδεικτικό δοκίμιο
- δεν μένει στο επικαιρικό αλλά γενικεύει
- θέμα του ένα κοινωνικό ζήτημα (εκπαίδευση)
- τυπική δομή δοκιμίου (πρόλογος, ανάπτυξη, συμπέρασμα)
- χρήση διανοούμενο λόγου (λεξιλόγιο, μεταβάσεις, χρήση εννοιών)
- χρήση κυρίως αναφορικής λειτουργίας της γλώσσας
Β3. πιστεύουμε = θεωρούμε
έκφανση = όψη, πλευρά
ελεύθερη = αδέσμευτη, αδούλωτη
βιώνουμε = ζούμε
αναίδεια = αναισχυντία, αδιαντροπιά
Β4. “Στις συναντήσεις αυτές, όλοι μας απορρίπτουμε και καταδικάζουμε ως αντίθετη προς το πνεύμα του Ανθρωπισμού την αντίληψη που βλέπει την εκπαίδευση σαν μηχανισμό κοινωνικής προσαρμογής.”
“Το παιδί μπορεί να ακούγεται από τον σύμβουλο του μαθητή, «όταν φαίνεται αδυσώπητη η ψυχή του».”
Β5. Οι ερωτήσεις που χρησιμοποιεί η αρθρογράφος στην 3η παρ. του κειμένου λειτουργούν ρητορικού, εφόσον δεν αποσκοπεί στο να απαντηθούν άμεσα από κανένα. Σκοπός είναι μέσα από τη δραματοποίηση που εμπεριέχουν να δημιουργήσουν στον αναγνώστη προβληματισμό (ιδιαίτερα στους εκπαιδευτικούς στους όποιους συγκεκριμένα απευθύνεται) και να προκαλέσουν ευαισθητοποίηση. Γι’ αυτό θα μπορούσαμε να πούμε ότι στη λειτουργούν ως επίκληση στο συναίσθημα του δέκτη.
Γ. Παραγωγή Λόγου:
Αξιότιμοι Καθηγητές,
Οφείλουμε να παραδεχτούμε ότι η διάχυτη κοινωνική κρίση που χαρακτηρίζει την εποχή μας επηρεάζει άμεσα τη νέα γενιά ανθρώπων, δημιουργώντας ένα κλίμα απαισιοδοξίας για το μέλλον και μια τάση παραίτησης. Γι’ αυτό και σκοπός της παρούσας επιστολής, που ανέλαβα να συντάξω ως εκπρόσωπος των συμμαθητών μου, είναι να επισημάνω τα προβλήματα που προκαλούν στους νέους αυτή την τάση, καθώς θεωρώ ότι όλοι οι κοινωνικοί φορείς που συμμετέχουν στην διαμόρφωση του χαρακτήρα της σημερινής νεολαίας οφείλουν να συμβάλουν στην επίλυσή τους.
Προβλήματα που επηρεάζουν τους νέους και προκαλούν ανησυχία:
- Κρίση της εκπαίδευσης (κυριαρχία του τεχνοκρατισμού και της βαθμοθηρίας, κλίμα ανταγωνισμού, αναντιστοιχία σχολείου κοινωνίας, απουσία κριτικής σκέψης, καταναγκασμός αντί αυτενέργεια και δημιουργικότητα.
- Ανεργία: υποαπασχόληση, συνθήκες εργασιακής επισφάλειας, κυριαρχία αναξιοκρατίας στην αγορά εργασίας.
- Κρίση αξιών: έλλειψη ηθικών προτύπων, ατομικισμός, υλισμός, επιθετικότητα.
- Χάσμα γενεών: κρίση του οικογενειακού θεσμού, αδυναμία επικοινωνίας με τις παλαιότερες γενιές, υπερβολική επίκριση των νέων.
- Υποβαθμισμένη ποιότητα ζωής: απουσία ελεύθερου χρόνου λόγω εντατικοποίησης των σπουδών, αλλοτρίωση των διαπροσωπικών σχέσεων, κυριαρχία της εμπορευματοποίησης και της υποκουλτούρας.
- Ελλιπής πολιτικοποίηση: κρίση της δημοκρατίας, κομματισμός, εκτεταμένη διαφθορά στο πολιτικό σύστημα.
Αποτελέσματα στους νέους (συνοπτική ανάπτυξη ως μετάβαση στους ΤΑ): τάση εσωστρέφειας, φυγής και αντικοινωνικής συμπεριφοράς, υιοθέτηση αμοραλισμού και μηδενισμού, δυσοίωνο το μέλλον της κοινωνίας.
Τρόποι με τους οποίους οι μεγαλύτεροι θα συνδράμουν τους νέους (γονείς, καθηγητές, πολιτεία):
- Να δείχνουν σεβασμό στο νέο άνθρωπο, η κριτική τους να είναι καλοπροαίρετη και να συνοδεύεται από ενθάρρυνση.
- Να εκφράζουν έμπρακτα την αγάπη τους και να στηρίζουν υλικά - συναισθηματικά - ηθικά τις προσπάθειες των νέων.
- Να παρέχουν ποικίλα ερεθίσματα στους νέους, ώστε να κινητοποιείται η δημιουργικότητά τους και να αναδεικνύονται οι ικανότητες και δεξιότητες τους.
- Να αντιλαμβάνονται τα ελαττώματα τους και τα κακώς κείμενα και να τα παραδέχονται.
- Να παραδειγματίζουν κυρίως με πράξεις και όχι με κενά λόγια, και να αντικαταστήσουν τον καταναγκασμό με την πειθώ.
- Να οργανώσουν την εκπαίδευση, ώστε να συνδέεται με τη ζωή, να ενεργοποιεί την κρίση, να αξιοποιεί τα ταλέντα και να παρέχει τις προϋποθέσεις για τη διαμόρφωση ολοκληρωμένων προσωπικοτήτων.
- Να παρέχονται ευκαιρίες ανάδειξης των νέων σε όλους τους τομείς της επαγγελματικής δραστηριότητας.
- Η αποτροπή κλίματος φανατισμού και αδιαλλαξίας κυρίως με τη χρήση του διαλόγου στο οικογενειακό ή ευρύτερο κοινωνικό πλαίσιο.
- Η εκχώρηση ευθυνών στους νέους, ώστε να αποκτήσουν αυτοπεποίθηση και εμπιστοσύνη στις δυνάμεις τους.
- Είναι αναγκαίο οι ώριμοι να αντιλαμβάνονται τις ιδιαίτερες συνθήκες της σύγχρονης κοινωνίας που επηρεάζουν τη στάση των νέων, να κατανοούν τα χαρακτηριστικά της ηλικίας τους, να παραδειγματίζουν με τη συμπεριφορά τους και να στηρίζουν τους νέους κυρίως ηθικά και συναισθηματικά, ώστε να είναι ικανοί να αντιμετωπίσουν τις δυσκολίες της ζωής.
- Είναι επιβεβλημένο, τέλος, η πολιτεία να θεωρήσει πρωταρχικό της μέλημα τη σωστή επαγγελματική κατεύθυνση των νέων, την προστασία των δικαιωμάτων τους, τη δημιουργία θέσεων εργασίας, τη σωστή παιδεία.
Θα ήθελα να ολοκληρώσω αυτή την επιστολή με τη διαπίστωση ότι αποτελεί ευθύνη όλων των κοινωνικών φορέων η αντιμετώπιση των προβλημάτων που απογοητεύουν τη γενιά των ανθρώπων στην οποία ανήκω, εάν ως κοινωνία ευελπιστούμε ακόμα να αντικρίζουμε με αισιοδοξία το μέλλον.
Με εκτίμηση …
